Ostatnio pełne rozczarowań. To przede wszystkim ludzie sprawili, że świat idealny, w który chciałem tak mocno wierzyć, w który mimo różnych sytuacji wierzyłem tak długo, ten świat runął bezpowrotnie, jak po uderzeniach buldożera przestawał istnieć, pokazując fragment po fragmencie ten prawdziwy. Nagle ludzie których nazywałem przyjaciółmi, będąc gotowym zrobić dla nich praktycznie wszystko, często stawiając ich przed rodziną, okazali się całkiem obcy. Uderzający buldożer odsłaniał prawdę, okazało się, że z ludźmi których miałem za przyjaciół, nie mam choćby jednego wspólnego tematu, a nasza rozmowa ograniczała się do dialogu typu: co tam? pijemy coś? gdzie idziemy po flaszke? polej... daj szluga...obstaw pojarę, podaj zapojkę. Każdy tylko myślał jak przyciąć jakieś śmieszne 3zł, a przyjaźń przestawała istnieć gdy pojawiała się możliwość zarobienia 10zł Szczerość, bezinteresowność, przyjaźń, zaufanie, lojalność, szczere intencje - wszystko te wartości w które wierzyłem, dla tak wielu nic, nigdy nie znaczyły. Zacząłem zamiast nich dostrzegać nienawiść, dwulicowość, kłamstwo, frajerstwo.. Byłem zły na siebie, na świat, na wszystko. Dzisiaj, gdybym miał wybór, to nie zamieniłbym tego prawdziwego świata, na ten idealny. Czułem złość do czasu gdy zacząłem mówić: NIE! - dla świata z którym się nie zgadzam, mówić NIE! - dla fałszywych ludzi! stanowczo i za każdym razem mówić NIE! dla wszystkiego z czym się nie zhadzam, czym gardzę. Nie mam do nikogo pretensji o to jaki jest świat, ludzie. Nie szukam winnych. Nie wpadłem w depresje, nie wybieram się do psychiatry po prozac. Ale śmieje się szczerze, gdy świat i ludzie mają do mnie pretensje. Widząc dwie drogi, jedna oznaczała, robienie na każdym kroku czegoś wbrew sobie, godzenie się na to z czym nigdy się nie pogodzę, kompromis, spełenianie oczekiwań ludzi, udział w wyścigu szczurów. Znając konsekwencje i z pełnią świadomością tego, że dla większości będę niezrozumiały, wybrałem tą drugą drogę i nie szukam już zrozumienia..