Muszę coś ważnego dla mnie wyjaśnić, będzie raczej długo...

Nie wiem w jakim temacie napisać to co chcę napisać, chyba tutaj będzie pasować, chociaż też nie chcę łączyć tego z tematami konkretnie jakiejś wiary, ale z braku lepszych tematów, napiszę już tutaj. Otóż nie chciałem już za mocno mieszać w tamtym wątku: viewtopic.php?f=25&t=5475, gdzie pisane było o poświęceniu, ale chciałbym trochę rozwinąć jedną rzecz jaką tam napisałem, mianowicie o tej miłości jako celu w życiu.

Generalnie chodzi mi o jedną, chyba kluczową rzecz, z której zdałem sobie sprawę przy okazji pisania odpowiedzi w tamtym właśnie temacie...
Trochę pewnie teraz zaprzeczę paru swoim jakimś starszym słowom, ale właśnie o to mi chodzi. Chodzi o tą miłość konkretnie. Napisałem teraz tam w wątku obok, że nie ma na tym świecie żadnej innej potężniejszej siły, niż miłość - że to najwyższe uczucie jakie można odczuwać i że to jest tak naprawdę ten "szczyt szczytów" ponad wszystkim innym. I nagle mnie tak jakby coś olśniło, dziwię się sobie, że dopiero właśnie teraz...

Mawia się, że Bóg jest czystą miłością, tak? Że najbardziej optymalny stan to wieczne trwanie w tej miłości właśnie, tak? Że to jest taki najwyższy poziom, z którym nie może równać się nic innego, tak? To teraz chyba właśnie dokładnie to samo o miłości napisałem (i naprawdę tak uważam, jak tam napisałem) w wątku obok, tyle że w takim typowo przyziemnym kontekście i dopiero teraz zauważyłem, że nigdy tak naprawdę sobie nie przekładałem tego jakoś "wyżej". Mianowicie - wiem jak wiele razy pisałem, że w "niebie musiałoby być nudno, etc." i właśnie teraz złapałem się za głowę jaka to była bzdura w moim wykonaniu.

Chodzi mi o to, że przecież uczucie miłości jest absolutnie samowystarczalne. Nie ma już niczego ponad tym, co za tym idzie, po co komu cokolwiek innego? W dodatku też nigdy nic takiego nie może się "znudzić", choćby i przez wieczność. To niemożliwe i w ogóle przekładanie tego na coś takiego jak nuda jest w przypadku miłości totalnym nonsensem, jakby połączeniem zupełnie odrębnych niepasujących do siebie pojęć. Największe, najpiękniejsze uczucie, coś absolutnie najmocniejszego, co jest ponad wszystkim (mówię o miłości samej w sobie) - przecież absurdem byłoby chcieć czegokolwiek innego będącego "poniżej" takiego odczuwania, w dodatku w takim stanie w ogóle nie ma znaczenia coś takiego jak czas... Do czego zmierzam? Ano do tego, że chyba właśnie zrozumiałem, że taki i dokładnie tylko taki stan mógłby być istotnie absolutnym celem każdego z nas - takim finalnym, fundamentalnym, najwyższym i najważniejszym celem. Czymś najpotężniejszym, najmocniejszym i nierównającym się z niczym innym...

Żyjąc - tutaj, teraz, na Ziemi, przecież można mieć doskonałe porównanie. Kochając kogoś nie ma dla człowieka niczego ważniejszego - człowiek nie może już wejść wyżej w tym co czuje. Czy potrzeba wtedy człowiekowi czegoś więcej? Nie, bo miłość jako najmocniejsza siła powoduje, że wszystko słabsze od niej nie ma już żadnego znaczenia, potwierdzi to przecież każdy. Rozciągając teraz taki stan na wieczność - przecież to byłoby coś najpiękniejszego co może człowieka spotkać... Nie wiem, czy ja to zrozumiale opisuję (pewnie nie), bo to trudno opisać, więc może skrótowo: ja to w pełni "kupuję" i nie mam już ku temu żadnych "ale". Najmniejszych.

Tym samym, dziwię się teraz wszystkim moim wcześniejszym wpisom, w których pisałem, że "taka wieczna miłość nie może być celem samym w sobie, bo byłaby to jakaś stagnacja, nuda, nicość", że "uczucie to nie cel", że "tak być przecież nie może" itd. Sam nie wiem, czy ja byłem jakiś ślepy, że sobie tak tego nie przekładałem, nie wiem... W każdym razie coś mnie naszło i przy okazji chciałem to napisać, więc napisałem. Trochę przydługo, ale to i tak jest w wielkim skrócie. Nie wiem naprawdę dlaczego nigdy tego w taki sposób tego sobie nie tłumaczyłem, aż mi teraz z tym dziwnie. No i to z grubsza tyle. W skrócie.